ROZDZIAŁ 2: Gdzie ty byłeś?!

      Była pewna, że ma jakieś przewidzenia.
Przecież to nie możliwe... - pomyślała.

      - N-Natsu... -wyjąkała.

      Z tym jednym wypowiedzianym słowem, rozsypał się jej cały dotychczasowy, poukładany świat.

      Nie wiedziała, co powiedzieć, żadne z nich się nie odezwało. Natsu prawie wcale się nie zmienił, ale ona... całkowicie o 180 stopni. To właśnie zszokowało chłopaka. Dziewczyna ubrana z góry na dół na czarno. Zatkało go po prostu. Nie spodziewał się tego zupełnie.

      To Lucy pierwsza odzyskała rezon. Zaskoczenie zniknęło z jej twarzy,a na jego miejsce pojawiła się złość. Zmrużyła gniewnie oczy i założyła ręce na piersi.

      - Czego. Tutaj. Szukasz?! - wysyczała blondynka przez zaciśnięte zęby.

      Owszem, cieszyła się, że go widzi, ale właśnie to sprawiało, że była jeszcze bardziej wściekła. Może to pokrętna logika, ale cóż. Nie mogła uwierzyć w to, jak się czuje. Przecież ją zostawił... nie potrafiła od tak zapomnieć tych cichych 7 lat, kiedy to on nie dawał znaku życia.

      - Też się cieszę że cię widzę Luce. - odparł Natsu, ze smutnym uśmiechem.

      Spodziewał się chłodnego powitania, w końcu sam sobie na to zasłużył. Mimo wszystko miał jednak nadzieję, że dziewczyna chociaż trochę ucieszy się na jego widok. „Chyba się pomyliłem... „- pomyślał.

      - Tylko nie Luce! - oburzyła się dziewczyna.

      Szybko obróciła się na pięcie i zniknęła na zapleczu. Wróciła po niespełna minucie ze szczotką i zamiotła skorupy na jedną stertę na podłodze.

      - Przez ciebie stłukłam moje ulubione filiżanki. - powiedziała cicho, odwracając się do Natsu plecami.

      Stała tak przez chwile w ciszy, gdy nagle poczuła jak ktoś przyciąga ją do siebie, a silne ramiona oplatają ją w tali.

      - Gome - usłyszała przy swoim uchu.

      Lucy poczuła, jak łzy zbierają jej się w oczach, ale nie chciała pozwolić im wypłynąć

      - Gdzie byłeś?! - spytała ostro, spuszczając głowę w dół.

      - Gomenasai.

      - Nie przepraszaj! - przerwała mu. - Baka! - krzyknęła i odwróciła się w stronę chłopaka.

      Cała wściekłość wyparowała od razu, gdy tylko jej oczy spotkały się z zielonymi tęczówkami.

      - Wiem. - uśmiechnął się i przytulił blondynkę mocniej do siebie.

      Tym razem dziewczyna odwzajemniła uścisk. Oparła policzek na torsie chłopaka (nawet teraz była od niego niższa o głowę) i cieszyła się ulotną chwilą szczęścia.

      Natsu spojrzał czule na Lucy i pogłaskał ją po włosach.

      - Zmieniłaś się - skwitował.

      - Minęło siedem lat, czego się spodziewałeś?

      W odpowiedzi różowo-włosy wzruszył tylko ramionami.

      Pewnie stali by tak jeszcze długo, gdyby do uszu Lucy nie doleciał dźwięk piosenki: Emilie de Forest "Only teardrops", która oznaczała, iż ktoś do niej dzwoni.

      Z lekką niechęcią dziewczyna odsunęła się od Natsu i wyjęła telefon z kieszeni. Był to zwykły, czarny, dotykowy samsung. Komórki dopiero niedawno weszły do użytku, ale były nieocenione.

      Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Levy siedzącej z nogami na biurku i z książką w reku.

      Lucy odebrała szybko. Przypomniała sobie właśnie, że była na dziś umówiona z przyjaciółką.

      - H-hallo? - spytała lekko zachrypniętym głosem, po czym odchrząknęła - Coś się stało?

      - Lu-chan! - usłyszała w słuchawce. - Gome, coś mi wypadło i nie dam rady dziś przyjść. Gniewasz się na mnie??

      - Nie skądże! - zapewniła szybko Lucy. - Następnym razem się spotkamy.

      - Dziękuje Lu-chan. Jesteś kochana! - krzyknęła Levy, po czym szybko się rozłączyła.

       Lucy schowała telefon do kieszeni i zerknęła w kierunku chłopaka, który zdąrzył się już chyba całkiem rozgościć w jej antykwariacie.

      Natsu stał oparty o biurko i przeglądał jakiś zeszyt.

      - Twój chłopak? - spytał nie podnosząc wzroku.

      Starał się nie okazywać zainteresowania, jednak w środku aż się gotował. Tak szczerze to sam nie był do końca pewien, czemu ta myśl tak go rozzłościła. Może i minęło siedem lat, ale trzeba przyznać, że Natsu dalej był kompletnym idiotą.

      - Ta... a żebyś wiedział... - odparła Lucy, uśmiechając się pod nosem, widząc dziwne zachowanie różowo-włosego.

      - Rozumiem. - mruknął ponuro, wlepiając wzrok w stronę zeszytu.

      Nic nie rozumiał z tych jakiś cyferek i innych. Jakieś zyski, wydatki... . Pewnie oglądałby te kartkę jeszcze wiele razy, gdyby blondynka nie wyrwała mu zeszytu z reki. Zamiast zapisanej strony widział teraz brązowe tęczówki Lucy.

      - Baaaaka. - prychnęła dziewczyna, trzepiąc go po głowie. - Levy dzwoniła, że nie przyjdzie do mnie, bo coś jej wypadło. - dodała, okrążając biurko i siadając na krześle z nogami na blacie.

      Natsu błyskawicznie odzyskał rezon, a jego zielone oczy błysnęły wesoło.

      - Oooo...chcesz powiedzieć, że nie masz chłopaka? Coś ty robiła przez ten cały czas?

      No tego, to już było za wiele....

      - Nie, nie mam. A w ogóle, co cie to obchodzi?! - pisnęła dziewczyna, cała czerwona.

      TAKIEJ rozmowy na pewno się nie spodziewała. No, ale w końcu taki był Natsu. On ma szeroko pojęte znaczenie słowa normalność. Pod każdym względem, nawet jeśli chodzi o rozmowę.

      - Coś ty taka czerwona Luce? - zapytał chłopak z rozbawieniem, odwracając się w jej stronę.

      - Wcale nie jestem czerwona! - krzyknęła i zerwała się z fotela z zamiarem wstania. Jednak był jeden mały, malutki problem. A mianowicie blondynka zapomniała o istotnym szczególe. Ciągle trzymała nogi na biurku. W efekcie krzesło się przewróciło, a nasza Lucynka wylądowała na podłodze.

      - KUSO! Auć! - krzyknęła, patrząc morderczym wzrokiem na chłopaka, który uniósł dłonie do góry w geście mówiącym: "Ja nic nie zrobiłem" Matko, jak ona go czasem nienawidziła.

       - Co tam u Levy? - spytał w końcu, jak gdyby nigdy nic.

      - Eh.. - dziewczyna dała za wygraną. - Dobrze. - odparła, wstając i otrzepując spodnie. - Otworzyła bibliotekę w zachodniej części miasta. Tam gdzie teraz mieszka. Może byś lepiej powiedział gdzie TY byłeś?

      - Znowu do tego wracasz? Tu i tam, nie ma o czym gadać. - powiedział nie patrząc jej w oczy.

      Blondynka zacisnęła ręce w pięści. Po głowie krążyło jej jedno pytanie: Dlaczego nie chciał powiedzieć?

      - Nie potrafisz normalnie odpowiedzieć?! Chyba mam prawo wiedzieć? Zniknąłeś bez słowa jak tylko Makarov rozwiązał gildie. Nie dawałeś znaku życia przez te siedem lat i myślałeś, że teraz gdy nagle wróciłeś to wszystko będzie normalnie?! - blondynka czuła, jak łzy znów zbierają jej się w oczach.

      "Nie, nie teraz" - prosiła w myślach. Nie chciała się teraz rozsypać, ale niestety z każdym kolejnym słowem cierpienie powracało. Jej poukładany świat, który sama dla siebie stworzyła sypał się coraz bardziej i za chwile mógł lec w gruzach. Powinna się zamknąć. Powinna, ale nie potrafiła.

      - Otóż nie. Nic już nie jest takie samo i nigdy nie będzie, a udawanie tylko wszystko pogorszy.

      - Lucy, ja... - zaczął Natsu, ale nie za bardzo wiedział, co powiedzieć.

      Nie miał nic na swoje usprawiedliwienie, w dodatku dziewczyna miała racje. Nic już nie może być takie jak kiedyś.

      - Zamknij się. Dlaczego ja w ogóle z tobą rozmawiam? - spytała, a jedna samotna łza spłynęła jej po policzku. - To wszystko było łatwiejsze , kiedy starałam się zapomnieć o przeszłości. Ja...ja również długo nie mogłam się pozbierać po tym wszystkim ale-e - Lucy łamał się głos, a łzy zaczęły przysłaniać widoczność, mimo tego kontynuowała. - al-l-ee udało mi się, a teraz pojawiasz się ty i wszystko psujesz!! - krzyknęła.

      Czuła ogromny ból w sercu. Dobrze wiedziała, że swoimi słowami sprawiła chłopakowi przykrość, ale nie potrafiła inaczej. Nie mogła uwolnić się od przeszłości, bo ta ciągle ją doganiała i zadawała ciosy z taką siłą, że aż Lucy zapierało dech w piersiach. Nie potrafiła stawić jej czoła. Była na to za słaba, wiec żyła w swoim świecie. Okłamywała samą siebie.

       Teraz blondynka nie widziała już nic. Starała się stłumić szloch, ale bezskutecznie. Musiała żałośnie wyglądać. Tak myślała.

       Natsu z początku stał nieruchomo, patrząc na Lucy. Rozumiał jej złość i mimo, że to co mówiła bolało, postanowił jej wysłuchać. Było w tym trochę racji. Nie dało się tego ukryć. Zawalił na całej linii. To jego wina.

      Patrzył bezradnie na płaczącą przyjaciółkę, niepewny co robić. To wszystko, co mówiła miało pewien sens.

      "Może powinienem zostawić ją samą?" - zastanawiał się różowo-włosy. Wiedział jednak, że to nie jest dobre rozwiązanie. Nie potrafiłby teraz odejść, a Lucy pewnie też drugi raz by tego nie zniosła.

      W końcu postanowił zrobić jedną, jedyną rzecz, która przyszła mu do głowy i wydawała się najodpowiedniejsza. Szybko pokonał dzielącą ich odległość i przytulił łkającą przyjaciółkę.

      Lucy, gdy tylko poczuła mocny uścisk chłopaka, próbowała się wyrwać, ale bez rezultatu. Natsu trzymał ją mocno, ale i tak żeby nie zrobić przypadkiem dziewczynie krzywdy.

      - Lucy... - odezwał się chłopak spokojnie.

      - Nienawidzę cię, nienawidzę!!! - krzyknęła Lucy przez łzy, uderzając w tors chłopaka pięściami. - Idiota!! Kretyn!! - krzyczała cały czas, próbując się wyswobodzić z jego objęć.

      Uspokoiła się dopiero po dłuższej chwili. Zabrakło jej już sił, a prawa ręka blondynki zacisnęła się teraz na bluzie Natsu.

      - Lucy popatrz na mnie. - zażądał, ale dziewczyna udawała, że go nie słyszy.

      - Gome. - powiedział, spoglądając na czubek głowy przyjaciółki. - Tylko tyle mogę powiedzieć. Wiem, że jestem idiotą i że zachowałem się podle. Taki już jestem niestety. Najpierw coś robię potem myślę. Przecież wiesz.

      No trudno mu było nie przyznać racji.

      - Mówiłam ci już, że masz nie przepraszać... - usłyszał cichy szept. - Baka..

      - Hai, hai. - odparł. Po czym jedną ręką ujął brodę Lucy tak, aby dziewczyna spojrzała na niego. Oczy miała czerwone i zapłakane. Makijaż spłynął jej całkowicie po policzkach.

      - Hej, nigdzie się nie wybieram. - powiedział poważnie. - Obiecuje. Nigdy więcej nie zniknę bez słowa.

      Lucy nie wiedziała, czy powinna mu wierzyć. Chciała tego, ale po tym wszystkim... Nie, skarciła się w myślach. To przeszłość tak? A dziewczyna obiecała sobie że nie będzie nią żyć. Trzeba iść do przodu i grać kartami jakie rozdał nam los.

      - Trzymam cię za słowo. - blondynce wciąż jeszcze łamał się głos, ale postanowiła się uśmiechnąć.

      Nie bardzo jej to wyszło. Dawno tego nie robiła. Jej usta pomalowane jasno fioletową szminką już zapomniały, co to znaczy szczery uśmiech.

      - Wyglądasz jak wydra. - usłyszała w odpowiedzi.

      Natsu tym żartem chciał trochę rozładować napiętą atmosferę i polepszyć ponury nastrój. Cóż w efekcie oberwał w głowę od Lucy.

      Dziewczyna mimo iż starała się pokazać złość, cały czas się uśmiechała. trochę bardziej prawdziwie niż ostatnio. Może uśmiech nie wyglądał tak jak kiedyś i był zaledwie cieniem tego z przez laty, ale to zawsze coś....

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tadaaam! Po długiej przerwie kolejny rozdział!

Dziękuje za wszystkie komentarze pod poprzednim. Całą krytykę i rady biorę sobie do serca, i dlatego dzisiaj długo sprawdzałam rozdział. Mam nadzieję że nie ma jakiś rażących błędów. Chyba muszę kogoś od korekty zatrudnić.

Wyjaśniam od razu, że wiem jak bardzo był krótki, ale pierwszy pełni taką funkcję prologu, a każdy kolejny rozdzialik będzie coraz dłuższy.

Levy: No mam nadzieję~!

A ty mi się tu Leviś nie wtrącaj, bo ci odbiorę wszystkie epizody w opowiadaniu

Levy: I tak mnie wykluczyłaś z tego rozdziału!~

A wolałaś wparować i przerwać taki fajny moment NaLu??

Fani by cie zabili chyba

Levy: (cisza)

No to mam moja współkomentatorkę z głowy XD

Mam nadzieje, że po tym rozdziale nie chcecie mnie udusić ani nic (nie wiem czemu, ale po ludziach można się wszystkiego spodziewać)

Tak więc i tym razem liczę na komentarze z opinią!!

~~ Hachi i Levy

(wymusiła na mnie ten swój podpis ale ciiiicho)